“Nestes versos de Inés, somos testemuñas da longa viaxe, da intensa peregrinación que emprende para deixar marchar o loito dun destes desapegos e atopar abrigo no afastado, no, a priori, descoñecido. É unha viaxe física, visceral, que atravesa Europa ata alcanzar as lombas romanesas, os horizontes fríos de cor dourada e os arumes xitanos de biscoito de manteiga ou fume de pipa; asemade, tamén participamos noutra viaxe, desta vez poética, que ten comezo na esfiañada feitura do seu corazón, feble e esmorecido, e agarda rematar, quen sabe se así ha de ser, no tan desexado sosegó”.