Non ten documentos nin familia, por iso os gardas do campo
de refuxiados chámanlle, simplemente, «A». O día que cumpre dez
anos comeza a escribir un diario no que recolle a súa vida xunto
a outros cinco nenos non acompañados: a busca de comida,
os xogos, a amizade, o recordo dos seres queridos e dos lugares
dos que proceden... A pesar da súa precaria situación, non deixan
de manter vivo o desexo de pertenza, de ter algún sitio como fogar.